انواع، نشانه و روش های درمان فیبروئید رحمی

انواع، نشانه و روش های درمان فیبروئید رحمی

فیبروئید رشد غیر طبیعی بافت ماهیچه ای است که روی یا دورن رحم ایجاد می شود. گاهی اوقات، این تومورها بزرگ شده و باعث درد شدید شکم و دوره های خونریزی شدید می شوند. در موارد هم آن ها هیچ علامت یا نشانه ای ندارند. فیبروئید رحمی معمولا خوشخیم (غیرسرطانی) هستند و علت آن ناشناخته است.

بر اساس گزارش موسسه ملی بهداشت (NIH)، حدود ۷۰ تا ۸۰ درصد از زنان در سن ۵۰ سالگی به فیبروئید رحمی مبتلا می شوند.

انواع فیبروئید

فیبروئیدهای مختلف بر اساس مکان های مختلفی که در داخل و روی رحم رشد می کنند، به موارد زیر طبقه بندی می شوند.

فیبروم داخلی

فیبروئید داخلی رایج ترین نوع فیبروم هستند. این نوع از فیبروم در پوشش داخلی رحم (آندومتر) ظاهر می شود. فیبروئید داخلی، به دلیل رشدی که در داخل رحم دارد، رحم را دراز تر از حد معمولا می کند.

فیبروم ساب سروزال

فیبروم ساب سروزال در خارج از رحم و در بخشی که که سروز نام دارد تشکیل می شود. آن ها ممکن است به قدری رشد کنند که باعث شود اندازه رحم در یک طرف بزرگتر از طرف دیگر به نظر برسد.

فیبروم پدونکوله

هنگامی که فیبروم ساب سروزال ساقه ای باریک پیدا کرده و رشد کند به فیبروم پدونکوله تبدیل می شود.

فیبروم ساب موکوزال

این نوع از تومورها در پوشش داخلی (میومتر) رحم رشد می کنند. تومور ساب موکوزال شایع تر از انواع دیگر فیبروم نیست اما زمانی که گسترش پیدا کنند ممکن است خونریزی های شدید ایجاد شود.

چه عواملی باعث فیبروئید رحمی می شوند؟

هنوز مشخص نیست که چرا فیبروئید ایجاد می شود اما عواملی که ممکن است در شکل گیری آن ها تاثیر گذار باشند عبارتند از:

هورمون

استروژن و پروژسترون هورمون تولید شده توسط تخمدان هستند. آنها باعث می شوند که پوشش داخلی رحم در طول هر چرخه قاعدگی بازسازی شود. همچنین این هورمون ها ممکن است رشد فیبروئید را تحریک کنند.

سابقه خانوادگی

فیبروئید ممکن است ارثی باشد. اگر مادر، خواهر و یا مادر بزرگ شما دارای سابقه این بیماری باشد، شما نیز مستعد ابتلا به آن هستید.

بارداری

بارداری میزان تولید استروژن و پروژسترون را در بدن شما افزایش می دهد. به همین خاطر ممکن است در زمان حاملگی فیبروم به سرعت در بدن شما رشد کند.

چه کسی در خطر ابتلا به فیبروم رحمی قرار دارد؟

زنانی که یک یا بیشتر از یکی از ویژگی های زیر را داشته باشند بیشتر در معرض خطر ابتلا به فیبروم هستند:

  • بارداری
  • داشتن سابقه خانوادگی
  • داشتن اضافه وزن
  • داشتن سنی بالاتر از ۳۰ سال
  • داشتن نژاد آفریقایی

علائم فیبروئید چیست؟

علائم این بیماری به محل و اندازه تومور و تعداد آن ها بستگی دارد. اگر تومور بسیار کوچک باشد، و یا اگر در زمان یائسگی به وجود بیاید، ممکن است هیچ علامتی نداشته باشد. معمولا فیبروئیدهایی که در طول و پس از یائسگی رشد می کنند کوچک هستند.

علائم فیبروئید ممکن است شامل موراد زیر باشد:

  • خونریزی شدید بین یا در طول دوره که شامل لخته شدن خون است.
  • درد در لگن و یا کمر
  • افزایش درد و گرفتگی های قاعدگی
  • افزایش ادرار
  • درد در هنگام مقاربت
  • قاعدگی که بیش از حد معمول طول می کشد
  • احساس فشار یا پری در پایین شکم
  • تورم یا بزرگ شدن شکم

فیبروئید چگونه تشخیص داده می شود؟

برای انجام یک معاینه لگنی باید به متخصص زنان و زایمان مراجعه کنید. این معاینه برای بررسی وضعیت، اندازه و شکل رحم انجام می شود. همچنین پزشک ممکن است برای تشخیص از تست های زیر استفاده کند:

سونوگرافی

در سونوگرافی از امواج صوتی با فرکانس بالا برای تولید تصاویر رحم بر روی صفحه نمایش استفاده می شوند. این تصاویر پزشک را قادر خواهد ساخت تا ساختار داخلی رحم و فیبروئید را نظاره کند. سونوگرافی ترانس واژینال، نیز سونوگرافی است که در آن مبدل در مهبل وارد می شود. این نوع سونوگرافی تصاویر واضح تری را نشان می دهد. و می تواند رحم را از نزدیک نشان دهد.

MRI لگن

این تست تصویربرداری از عمق رحم، تخمدان و دیگر ارگان های لگنی تصویر تولید می کند.

فیبروئید چگونه درمان می شود؟

برای درمان فیبروم پزشک با توجه به سن، اندازه فیبروئید و سلامت عمومی بدن، یک طرح درمانی را که شامل درمان ها زیر است در نظر می گیرد:

داروها

داروهایی ممکن است برای تنظیم سطح هورمون تجویز شود که موجب کوچک شدن فیبروم شوند. آگونیست های هورمون گنادوتروپین (هورمون GnRH) مانند لوپرولاید (Lupron) باعث خواهند شد که سطح استروژن و پروژسترون افت کند. این داروها در نهایت قاعدگی را متوقف کرده و فیبروئید را کوچک می کند.

گزینه های دیگر که می توان از آن ها برای کنترل خونریزی و درد استفاده کرد به شرح زیر هستند. این داروها فیبروم را کوچک نکرده و از بین نخواهند برد و تنها درد را کم می کنند:

  • دستگاه درون رحمی (IUD) که هورمون پروژسترون آزاد می کند.
  • مسکن های ضد التهابی مانند ایبوبروفن
  • قرص های ضد بارداری

عمل جراحی

جراحی برای برداشتن غده های بسیار بزرگ یا چند غده با هم (میومکتومی) انجام می شود. میومکتومی شکم در واقع ایجاد برشی بزرگ در شکم برای دسترسی به رحم و حذف فیبروئید است. این عمل جراحی همچنین می تواند با لاپاروسکوپی انجام شود. در این روش، برش های کوچک روی شکم ایجاد شده و با دوربین عمل انجام می شود.

در نهایت اگر وضعیت رحم مساعد نباشد و یا سایر درمان ها جواب ندهد، پزشک ممکن است عمل هیسترکتومی (برداشتن رحم) را انجام دهد. این بدان معنی است که شما دیگر هرگز قادر نخواهید بود که باردار شوید.

روش جراحی با حداقل تهاجم

جدیدترین عمل جراحی که به طور کامل غیر تهاجمی است، جراحی اولتراسوند اضطراری (FUS) است. در این عمل بیمار در داخل یک دستگاه MRI ویژه ای قرار می گیرد که به پزشکان اجازه می دهد داخل رحم را تجسم کنند. سپس با امواج صوتی با فرکانس بالا، فیبروم برداشته شده و از بین می رود.

به طور مشابه، روش میولیسیس (myolysis) فیبروئید را با استفاده از جریان الکتریکی یا لیزر منجمد کرده و کوچک می کند. اندومتریال ابلیشن نیز شامل قرار دادن یک ابزار خاص در رحم، برای از بین بردن پوشش داخلی رحم با استفاده از حرارت، جریان الکتریکی، آب گرم و یا مایکروویو است.

بهبودی به اندازه و محل فیبروم شما بستگی دارد. فیبروئید اگر کوچک باشد و علائمی ایجاد نکند، ممکن است به درمان نیاز نداشته باشد. اگر باردار هستید و فیبروم گرفته اید، و یا با فیبروم باردار شدید، باید مرتبا تحت نظر پزشک باشید. در اغلب موارد، فیبروم ها در طول بارداری مشکلی ایجاد نمی کنند.


منتشر شده

در

توسط

برچسب‌ها:

دیدگاه‌ها

دیدگاهتان را بنویسید