مجموعه طراحی مدل های لباس دیوید بووی در نمایش ابتدایی خود نظر مخاطبان و منتقدان مد وزیبایی را به خود جلب کرده واین برای من یک سوال سرگرم کننده بود که چرا این طراحی ها توانستند جلب توجه کنند. در حالی که واقعا به دنبال جواب سوال خود بودم یک نکته نا گفته از این طراحی ها را در این مدل هایی که می بینیددیدم و آن رابطه موسیقی وارانه طراح با لباس هایش است.
چرا که به زودی متوجه این نکته شدم که جذابیت این طرح ها همواره براساس یک منطق ریاضی وارانه موسیقی است چه بسا که این الهام دیوید نیز از جنس موسقی نبوده باشد و فقط تقلیدی از یک منطق انتخاب رنگ و طرح صرف بوده است ولی در هر صورت باید بگوییم و البته اعتراف کنم که او( دیوید بووی ) به اندازه کافی توانسته منبع الهام خود را برای مخاطبانش پنهان نگاه دارد. تا آنها تنها با دیدن مدل های او که شادو سر زنده البته اندکی هم شیطنت آمیز در صحنه حرکت می کنند. لذت ببرند. این نکته ای اساسی در کار هر هنرمندی است که باید منبع الهام خود را چنان پنهان دارد که مخاطب در نگاه اول نتواند این منبع را کشف کند مانند نوری مخفی که گرچه فضا را روشن می کند ولی منبع آن به سادگی مشخص نیست و شما می بایست در این هنگام دست به یک کشف خود خواسته بزنید و از میان مدل های این هنرمند یک ارتباط معنا دار را پیدا کنید. با این حال اگر هم نتوانید این مهم را دریابید این نکته برای شما کافی به نظر می رسد که فقط از طرح ها لذت ببرید.
دیدگاهتان را بنویسید
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.