کوریوآمنیونیت یک عفونت باکتریایی است که قبل یا در حین زایمان رخ می دهد. این کلمه به کوریون (غشای خارجی) و آمنیون (کیسه پر از مایع در داخل رحم) اشاره دارد. این غشا جنین را در بر گرفته است. کوریوآمنیونیت زمانی رخ می دهد که باکتری ها کوریون، آمنیون و مایع اطراف جنین (مایع آمنیوتیک) را آلوده می کند.
این وضعیت می تواند به تولد زودرس یا عفونت های وخیم در مادر و نوزاد منجر شود. کوریوآمنیونیت اغلب در تولد زودرس دیده می شود و در حدود ۲ تا ۴ درصد از زایمان ها رخ می دهد.
کوریوآمنیونیت به نام amnionitis یا عفونت درون مایع آمنیوتیکی نیز شناخته می شود.
چه عواملی باعث کوریوآمنیونیت می شود؟
کوریوآمنیونیت معمولا به دلیل عفونت ایجاد می شود. این عفونت زمانی رخ می دهد که باکتری هایی که در واژن قرار دارند، به رحم راه پیدا کنند. در این حالت جفت، مایع آمنیوتیک و همچنین نوزاد عفونی می شوند. اشریشیا کلی، استرپتوکوک B، و باکتری بی هوازی شایع ترین علل کوریوآمنیونیت هستند.
علائم کوریوآمنیونیت
کوریوآمنیونیت همیشه علامت ندارند، اما برخی از زنان ممکن است تجربه موارد زیر را داشته باشند:
- تب
- ضربان قلب سریع
- حساسیت به لمس رحم
- تغییر رنگ و بد بو شدن ترشحات واژن
عوامل خطر برای کوریوآمنیونیت
شایع ترین عوامل خطر کوریوآمنیونیت عبارتند از:
- سن کم مادر (کمتر از ۲۱ سال)
- وضعیت اجتماعی اقتصادی ضعیف
- اولین بارداری
- زایمان طولانی
- پاره شدن غشا به مدت طولانی
- تولد نوزاد نارس
- آزمایشات متعدد واژنی در طول زایمان (فقط در زنانی که غشای پاره دارند)
- عفونت های دستگاه تناسلی زنان که از قبل وجود داشته
- آزمایشات متعدد رحم و جنین
عوارض کوریوآمنیونیت چه هستند؟
این بیماری که معمولا یک وضعیت اورژانسی محسوب می شود، می تواند به عوارض جدی از جمله موارد زیر منجر شود:
- باکتریمی (ورود عفونت به جریان خون)
- اندومتریت (عفونت در پوشش داخلی رحم)
- ایجاد نیاز برای سزارین
- از دست دادن خون زیاد در زایمان
- لخته شدن خون در ریه ها و لگن
باکتریمی در ۳ تا ۱۲ درصد از زنان آلوده رخ می دهد.
در کوریوآمنیونیت، احتمال زایمان سزارین بیشتر می شود. حدود ۸ درصد از زنانی که زایمان سزارین دارند عفونت می گیرند و حدود ۱ درصد دچار آبسه لگن (مجموعه ای از چرک در لگن) می شوند. مرگ مادر به علت عفونت بسیار نادر است.
کوریوآمنیونیت می تواند به عفونت پوشش مغز و نخاع نوزاد که به نام ممنژیت شناخته می شود، منجر شود. با این حال، این در کمتر از ۱ درصد از نوزادان رخ می دهد.
حدود ۵ تا ۱۰ درصد از نوزادان دچار عفونت پنومونی (عفونت ریه) و یا باکتریمی می شوند. باکتریمی در نوزادان نارس شایع تر است. در موارد نادر، عوارض مرتبط با کوریوآمنیونیت برای نوزادان نارس می تواند مرگبار باشد.
کوریوآمنیونیت چگونه تشخیص داده می شود؟
دکتر شما معمولا می تواند کوریوآمنیونیت را با انجام یک معاینه بالینی تشخیص دهد. البته تست های آزمایشگاهی می توانند بهتر این بیماری را تشخیص دهند.
اگر زایمان زودرس داشته باشید آمنیوسنتز ممکن است لازم باشد. در این آزمایش پیش از تولد، مقدار کمی از مایع آمنیوتیک برای آزمایش برداشته می شود. در صورتی که مایع آمنیوتیک دارای غلظت کمی از گلوکز (قند) و غلظت بالایی از سلول های سفید خون و باکتری باشد، نشان دهنده این بیماری است.
کوریوآمنیونیت چگونه درمان می شود؟
هنگامی که این بیماری تشخیص داده شود، برای جلوگیری از عوارض، باید فورا تحت درمان قرار بگیرید. درمان زودرس می تواند به پایین آوردن تب، کوتاه شدن زمان بهبودی و کاهش خطر ابتلای کودک به عفونت و عوارض ناشی از آن؛ منجر شود.
آنتی بیوتیک ها معمولا برای درمان این بیماری استفاده می شود. این داروها معمولا از طریق IV داده می شود. این درمان معمولا تا زمان زایمان ادامه دارد. آنتی بیوتیک های مورد استفاده به شرح زیر است:
- آمپی سیلین
- پنی سیلین
- جنتامایسین
- کلیندامایسین
- مترونیدازول
این بیماری برای سلامت مادر در آینده معمولا خطری ندارد و بارداری های بعدی را به خطر نمی اندازد. نوزادانی که به طور طبیعی به دنیا می آیند نیز عوارض کمی دارند. اما نوزادان نارس، ممکن است عوارض دراز مدت را تجربه کنند. این عوارض می تواند بیماری ریه یا اختلال در عملکرد مغز باشد.
آیا این بیماری قابل پیشگیری است؟
در وهله اول باید از ایجاد این بیماری به روش های زیر جلوگیری کرد:
- آزمایش غربالگری برای تشخیص واژینوز باکتریال (التهاب واژن) در سه ماهه دوم بارداری
- آرمایش غربالگری برای عفونت استرپتوکوکی گروه B هنگامی که به هفته ۳۵ تا ۳۷ بارداری می رسید.
- کاهش تعداد معاینه واژینال در طول مراحل زایمان
- به حداقل رساندن دفعات معاینات داخلی رحم
دیدگاهتان را بنویسید
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.